Na het plotselinge overlijden van haar zoon Feike bleef Griet Joostema betrokken bij de bewoners en begeleiders van Reik-locatie De Uitkomst, waar Feike woonde. Bijzonder, vindt Els Sinselmeijer, die Griet nomineerde voor Ster van Alliade.
Griets zoon Feike woonde vanaf z’n achttiende op De Uitkomst, een locatie voor begeleid wonen in Leeuwarden. “In de weekenden kwam hij meestal naar huis, maar De Uitkomst voelde voor hem ook als thuis”, vertelt Griet. “Daar waren zijn vrienden en hij had het er erg naar zijn zin. Ik kwam regelmatig op bezoek, dan dronken we een kop thee. Feike was altijd bereid om een ander te helpen die het minder had dan hij. Én hij werkte bij de Dierenambulance; dat was zijn lust en zijn leven!” In 2011 overleed Feike volkomen onverwachts, naar alle waarschijnlijkheid aan een hartritmestoornis. “Een enorme schok, ik was erg overstuur. Ik kon het haast niet geloven, Feike was zo’n levenslustige jongen. Hij werd maar 20, maar had in zijn korte leven al zoveel goeds gedaan. Echt een jongen om trots op te zijn.”
Precies een jaar na Feikes overlijden verloor Griet, gescheiden en moeder van nog acht kinderen, tot haar grote verdriet ook een van haar dochters. Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt blijft ze positief en heeft ze oog voor anderen. Zo heeft ze nog steeds nauw contact met Els, Feikes coach. Griet: “Soms ga ik nog op bezoek bij De Uitkomst en ik stuur Els regelmatig een berichtje. Vaak stuur ik een foto mee, bijvoorbeeld van de bloesem van de appelboom die Feike een halfjaar voor zijn dood voor me plantte. Ik vraag ook altijd hoe het met de bewoners en begeleiders gaat. Aan een ander denken zit er bij ons gewoon in, daarin lijken Feike en ik wel op elkaar. We willen graag dat anderen het goed hebben.”
In de woonkamer bij De Uitkomst staat een foto van Feike op de kast. “Heerlijk dat hij er zo nog een beetje bij hoort! Het geeft me een warm gevoel om te merken dat Feike ook voor de mensen hier erg belangrijk is geweest. Het is heel jammer dat Feike er niet meer is, maar ik ben dankbaar dat de bewoners zijn nagedachtenis voortzetten. Vorig jaar werd het tienjarig bestaan van De Uitkomst gevierd, daar ben ik ook naartoe gegaan. Ik voel me nog steeds ontzettend betrokken bij de mensen die hier wonen.”
“Ik bewonder Griet enorm om haar wilskracht, haar optimisme en betrokkenheid. Griet stuurt mij minstens eens in de twee weken een berichtje om me op de hoogte te houden van haar wel en wee, maar vooral ook om te vragen hoe het met mij en mijn collega’s gaat en met de andere jongeren. Als er iets te doen is op of om De Uitkomst, zoals bij ons jubileum, is ze er altijd bij. Regelmatig belt ze op om te vragen of ze even een bakkie kan komen doen. Ze is zo verbonden met Feike dat er dan ook altijd een stukje Feike aan de koffie zit. Haar oprechte belangstelling voor anderen vind ik heel speciaal. Toen Feike net was overleden en iemand anders zijn appartement betrok, was Griet een van de eersten die de nieuwe bewoner veel woonplezier wenste.”
“Feike was een bijzondere jongen. Zachtaardig, rechtdoorzee en erg behulpzaam. Hij fietste enorme einden om iets voor iemand weg te brengen of op te halen en hielp iedereen die hem maar nodig had. Een jongen van weinig woorden en veel liefde, met een hart van goud. Net als zijn moeder!”
